Έφυγε από την ζωή ο Σταύρος Παναγόπουλος, γνωστός πρωταθλητής του τένις, προπονητής και ιδρυτής του Κέντρου Αντισφαίρισης στον ιστορικό Μαραθώνα, Αττικής.
Μας αφήνει παρακαταθήκη το ήθος του, την αγάπη του για τα παιδιά και τους νέους, την ουσιαστική προσωπικότητα ενός αθλητή και οραματιστή και την υποχρέωση να ακολουθήσουμε τα διδάγματά του.
Επάγγελμα: ball boy
Διαβάστε εδώ ένα αφιέρωμα της Καθημερινής από τη Σπυριδούλα Σπανέα
https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/561179029/mathainontas-tenis-stoys-protagonistes/
Φωτεινό παράδειγμα…
Eπίσης μια αναφορά στο πρόσωπο του από τον Εθνικό Κήρυκα Αμερικής
http://marathontennisclub.gr/wp-content/uploads/2023/07/EK-24June.pdf
Tην περασμένη εβδομάδα έφυγε από την ζωή o Σταύρος Παναγόπουλος,γνωστός πρωταθλητής του τένις, προπονητής και ιδρυτής του Κέντρου Αντισφαίρισης στον ιστορικό Μαραθώνα, Αττικής.
Η εκδημία του, σε προχωρημένη ηλικία και εξασθενημένη υγεία, αναμφισβήτητα ήταν μια πολύ οδυνηρή απώλεια για την οικογένειά του και τους πολλούς φίλους του. Εχει όμως κάποια γενικότερη, μείζονα σημασία το πένθιμο αυτό γεγονός;
Ας το κρίνουμε όλοι μαζί αναπολώντας και αποτιμώντας σε συντομία την ζωή και την προσωπική του πορεία.
Μετά τον πόλεμο και για δεκαετίες ο Σταυρός Παναγόπουλος, μαζί με τον Νικόλαο Καλύβα, τον Ιωάννη Αργυρίου και τον Δημήτρη Κανελλόπουλο ήσαν τα αστέρια του ελληνικού τένις είτε ως ενεργοί πρωταθλητές είτε ως προπονητές στον ονομαστό Ομιλο Αντισφαίρισης Αθηνών στο κέντρο της πόλης, δίπλα στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Επιπλέον, ο Παναγόπουλος και ο Κανελλόπουλος πρόσφεραν στον ελληνικό αθλητισμό τα ίδια τα παιδιά τους, λαμπερές πρωταθλήτριες του τένις, την Ντενίς Παναγοπούλου και την Αγγελική Κανελλοπούλου. Τα δυο νεαρά τότε κορίτσια, η κάθε μία χωριστά αλλά και μαζί ως ομάδα, δόξασαν τη χώρα διεθνώς, ενώ η Αγγελική καμαρώνει σήμερα, μαζί με όλη την Ελλάδα, την κόρη της, κορυφαία διεθνή πρωταθλήτρια, την Μαρία Σακκαρη. Η εφημερίδα «Καθημερινή» τον περασμένο Δεκέμβριο αναφέρθηκε εκτενώς στην προσωπικότητα και το έργο του Σταύρου Παναγόπουλου αποτίοντας επάξιο φόρο τιμής στην εξέχουσα αυτή αθλητική προσωπικότητα. Ομως η ιδιαίτερη προσφορά του ως πρωταθλητής δεν ήταν το μόνο στοιχείο που κατέστησε τον Σταύρο Παναγόπουλο ένα παράδειγμα για τους αμέτρητους φίλους του και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα.
Ως προπονητής στον Ομιλο Αντισφαίρισης για δεκαετίες ο Σταύρος προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο ελληνικό τένις έχοντας ως μαθητές του ένα τεράστιο αριθμό από νέους ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγο- νταν μέλη της τότε Βασιλικής οικογένειας, σημερινοί πρώην Πρωθυπουργοί, ηγετικά στελέχη του πολιτικού, επιχειρηματικού και επιστημονικού κόσμου και βεβαίως μετέπειτα διαπρέποντες πρωταθλητές.
Θαυμάσιος αθλητής ο ίδιος, προσηνής και εξαιρετικός δάσκαλος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής. Ομως, μια μέρα, έγινε γνωστό ότι ο κορυφαίος αυτός προπονητής αποφάσισε να εγκαταλείψει τον εξέχοντα Ομιλο Αντισφαίρισης Αθηνών και να ιδρύσει το δικό του Κέντρο Τένις στον Μαραθώνα της Αττικής. Πολλοί παραξενεύτηκαν, τότε, με την απόφασή του εκείνη, που φάνηκε δυσνόητη για όσους δεν αντελήφθησαν αμέσως το όραμά του, τη διορατική του αφοσίωση σε ένα άθλημα που εκείνη την εποχή δεν γνώριζε την παγκόσμια σημερινή του ακτινοβολία και την αποφασιστικότητά του να δημιουργήσει μέσα στα περιβόλια της ιστορικής, αλλά άσχετης με το τένις, περιοχής ένα αληθινό φυτώριο για νέους αθλητές της αντισφαίρισης αλλά και μια αποκεντρωμένη όαση για όσους λατρεύουν το υπέροχο αυτό άθλημα. Η συνέχεια υπήρξε ένα αληθινό θαύμα που οφείλεται αποκλειστικά στην υπέρβαση και τη σκληρή δουλειά του ίδιου αλλά και στην αφοσίωση της κόρης του Ντενίς Παναγοπούλου της «Πρωταθλήτριας της Καρδιάς μα», όπως πολλοί τενίστες την αποκαλούν και του εγγονού του, αναμενόμενα θαυμάσιου τενίστα και σημερινού συνεχιστή του έργου του Σταύρου. Με την πάροδο του χρόνου το Κέντρο Αντισφαίρισης του Παναγόπουλου άνθησε. Τα ταπεινά αρχικά ελάχιστα πρωτόλεια «σκληρά» γήπεδα του υπέρ πολλαπλασιάστηκαν, εκσυγχρονίστηκαν σε υπέροχα χωμάτινα και οι εγκαταστάσεις του έγιναν φιλόξενος χώρος ατομικών αλλά και σημαντικών συλλογικών αθλητικών δραστηριοτήτων. Το Κέντρο, που με τις ακούραστες προσπάθειες του δημιουργού του προόδευσε έτσι και επεκτάθηκε τις επόμενες δεκαετίες, αγαπήθηκε από τις αμέτρητες οικογένειες από όλη την Αττική που στέλνουν τα παιδιά τους για ατομική και ομαδική άθληση, από τους αναρίθμητους παίκτες που απολαμβάνουν τη δωρική, λιτή αλλά εγκάρδια αθλητική ατμόσφαιρα αλλά και από τις ομοσπονδιακές αρχές της αντισφαίρισης που οργανώνουν εκεί πανελλήνια αθλητικά πρωταθλήματα για παιδιά και νέους.
Η φήμη και η αναγνώριση απλώθηκε, και η αγάπη όλων φούντωσε.
Όμως ο Σταύρος Παναγόπουλος έμεινε πάντα ο ίδιος. Απλός, ταπεινός, λιτός, όσο περνούσαν τα χρόνια, ήταν πάντα εκεί σε μια γωνία διακριτικός να θαυμάζει τα παιδιά που μάθαιναν τένις ή αγωνίζονταν, να αναπολεί με τους πολλούς πιστούς του φίλους και να οραματίζεται για το αγαπημένο του άθλημα. Η ιστορία του Σταύρου και της γλυκύτατης παντοτινής συντρόφου του, της συζύγου του «κυρίας Ιωάννας» δεν είναι απλώς μια «success story». Είναι η ιστορία ενός οράματος που έγινε πραγματικότητα προς όφελος του ελληνικού αθλητισμού με κινητήρια δύναμη τη σεμνή, δωρική αλλά απίστευτα ουσιαστική προσωπικότητα ενός αθλητή και οραματιστή που είχε το υπέροχο χάρισμα να εμπνέει με την αγάπη, την ποιότητα και τη σεμνότητά του. Είναι λοιπόν ελάχιστο χρέος μας να αναγνωρίσουμε με ευγνωμοσύνη ότι ο Σταύρος Παναγόπουλος, ο σπουδαίος αλλά απλός αθλητής, δάσκαλος και οραματιστής, που μόλις «έφυγε» από κοντά μας, αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας.
Μαζί με τα ζεστά αισθήματά μας προς την υπέροχη οικογένειά του, αρμόζει να εκφράσουμε την ευχή το παράδειγμά του να εμπνέει και να βρίσκει μιμητές για το καλό της νεολαίας μας και του ελληνικού αθλητισμού.
